دیسترس دیابتی بر کنترل قندخون افراد مبتلا به دیابت نوع 1 تأثیر دارد
29 ژوئن 2017- یک مطالعهی جدید نشان داد که اختلالات عاطفی و پریشانی یا Distress که افراد مبتلا به دیابت نوع 1 با آن روبرو هستند با نشانگرهای کنترل ضعیف دیابت مرتبط میباشد.
تحقیقات نشان میدهد که چگونه احساسات مخفی این افراد میتواند به طور قابل توجهی توانایی آنها را برای کنترل مقدار HbA1c و فعالیتهای خود مراقبتی مانند مدیریت صحیح انسولین تحت تأثیر قرار دهد.
پریشانی و الم همراه با دیابت یا Diabetes Distress(DD) به تمام ترسها و نگرانیهایی که افراد مبتلا به دیابت در زندگی روزمرهی خود تجربه میکنند، اشاره دارد. ترس از عوارض دیابت یا ترس از هیپوگلایسمی مثالهایی از انواع نگرانیهایی است که ممکن است سبب DDشود.
محققان دانشکدهی پزشکی UCSF با نظارت بر 244 فرد بالغ مبتلا به دیابت نوع 1 از کالیفرنیا و انتارویو در کانادا به مدت 9 ماه به این نتایج دست یافتند.
تمامی شرکت کنندگان در ابتدای تحقیق به هیچ گونه عارضهی شدید دیابت مبتلا نبودند و مقدار هموگلوبین A1c متوسط آنها در شروع تحقیق برابر با 56.3 میلی مول بر مول بود. برخی به مدت بیش از 20 سال به دیابت نوع 1 مبتلا بودند و مدت زمان طولانیتر ابتلا به دیابت به عنوان یک عامل خطر شناخته شده برای افزایش دیسترس دیابتی در نظر گرفته شد.
شرکت کنندگان در دو نظرسنجی به نام "مقیاس اضطراب دیابت برای بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع 1 (T1-DDS)" و یک پرسشنامهی "غربالگری افسردگی" شرکت کردند، همچنین از آنها خواسته شد که تجربیات عاطفی روزانهی خود را در دفتری ثبت کنند.
در مطالعهی T1-DDS ابعاد متعددی از احساسات DD شامل ناتوانی، پریشانی ناشی از مدیریت بیماری، پریشانی ناشی از هیپوگلایسمی، ادراکات اجتماعی منفی، اضطراب و نگرانی از تغذیه، اضطراب از پزشک و اضطراب روانی را بررسی شد.
هدف از این نظرسنجی شناسایی ارتباطات موجود بین کنترل دیابت و منابع اصلی دیسترس دیابتی نظیر نگرانی در مورد قضاوتهای منفی دیگران، ناامیدی بیمار از تلاشهایی که در جهت مراقبتهای شخص انجام میدهد و نگرانی درمورد آینده بود.
محققان نشانگرهای کنترل دیابت شامل HbA1c، هیپوگلایسمی شدید و دوزهای فراموش شدهی انسولین بولوس را بررسی کردند و دریافتند که هر چه DD بالاتر باشد، مقدار هموگلوبین A1c در طی 9 ماه بالاتر میرود و احتمال فراموش شدن تزریق دوزهای انسولین بولوس افزایش مییابد. کاهش DD در طی 9 ماه با بهبود هموگلوبین A1c همراه بود اما موجب تغییر در موارد هیپوگلایسمی یا رفتارهای خود مراقبتی دیابت نشده بود. این نتایج ممکن است بسته به میانگین نسبت احساسات مثبت به منفی، تفاوت در ویژگیهای جمعیت شناختی یا شخصیت بیماران، متفاوت باشد. برای مثال این یافتهها به طور خاص بر روی افراد میانسال و فقط از در دو منطقهی جغرافیایی تمرکز داشت، به همین دلیل به تکرار این مطالعات برای نمونههای بزرگتر و از نظر فرهنگی متنوع تر، نیاز داریم.
به طور کلی این یافتهها نشان میدهد که تیمهای مراقبت از دیابت باید با حمایت عاطفی در زمانهایی که بیماران ممکن است بیشترین دیسترس دیابتی را تجربه کنند، مانند زمان تشخیص بیماری یا در زمان یادگیری شیوههای مراقبت فردی در کنترل دیابت، به این افراد کمک کنند.
منبع:
www.diabetes.co.uk/news/2017/jun/study-reveals-toll-of-diabetes-distress-on-blood-sugar-control-in-type-1-diabetes-94201916.html